سالها بعد،
زمانی که دیگر لا به لای موهای مشکی ات،
رگه های سفید موج میزنند،
ساعت هفت صبح،
برای همسرت کرواتش را تنظیم میکنی
و به آشپزخانه میروی،
آن روزها دیگر آنقدر کتاب نمیخوانی،
آنقدر نمیخندی،
دیگر زیر باران راه نمیروی
و برای خودت چیزهای کوچک و قشنگ نمیخری،
احتمالا رویاهایت را برای خانواده ات کنار گذاشته ای و
زندگی ات را جوری میگذرانی
که شب ها زود بخوابی و
صبح ها زود بیدار شوی،
در همان چندین لحظه که در آشپزخانه برای همسرت یک فنجان قهوه درست میکنی،
ناگهان یاد کسی از ذهنت میگذرد:)
دیوانه ای از زمان دانشگاهت،
اسمش را هنوز یادت هست،
خنده اش،
صدایش،
یادت می آید
که قهوه اش را تلخ میخورد،
مثل خودت.
و تو میان تلخی و شیرینی میمانی،
انتخابت سخت میشود،
دستت را میبری زیر چشم چپت،
قطره را به آرامی میگیری و
پاکش میکنی،
لبخندی میزنی
و مثل همیشه برایش شکر میریزی.
همان لبخندت:)
کافیست برایم…

دلم برایت تنگ شده
قاصدکی در دستم مینشیند
بالهایش را میبوسم و به سمتت
پروازش میدهم
بی انکه بدانم
بالهای خیس شده از باران سنگین تر
از آنند که به تو برسند!

ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻟﯽ ﺍﻏﻠﺐ ﺭﻋﺎﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ
ﮔﺮ ﺣﻀﻮﺭﺕ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎ ﯾﺎﺩﺕ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ

ﺗﺎ ﺭﻗﯿﺒﺎﻥ ﺳﻨﮓ ﺣﺴﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻟﻬﺎﺷﺎﻥ ﺯﻧﻨﺪ
ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ ﺑﯿﻌﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ

ﮔﺮ ﻓﺮﺍﻕ ﺍﻓﺘﺪ ﺩﻣﯽ ﻣﺎﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺒﺮ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ
ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﺎ ﭘﺎﯼ ﺩﻝ ﺳﻮﯼ ﺗﻮ ﺭﺟﻌﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ

ﻭﻗﺖ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﯼ ﺁﺭﺍﻡ ﺟﺎﻥِ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡ
ﻣﻦ ﭼﻪ ﺑﯽ ﭘﺮﻭﺍ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ

ﻋﻄﺮ ﻧﺎﻣﺖ ﭼﻮﻥ ﮐﻪ ﭘﯿﭽﺪ ﺩﺭ ﺣﯿﺎﻁ ﺫﻫﻦ ﻣﻦ
ﺩﺭ ﺧﯿﺎﻟﻢ ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﯽ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ

ﺩﺭ ﺿﯿﺎﻓﺘﻬﺎﯼ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﻡ
ﻣﺎﻩ ﻭ ﻣﻬﺮ ﻭ ﺍﺧﺘﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﯿﮑﻨﻢ

هرکه گفت عاشق نمی شوم بزرگترین دروغگوی دنیاست
چراکه عشق اجازه نمی خواهد
میاید بی صدا
بی دلیل
بی منطق
اما میماند
تا ابد و بی منت

اگر ڪسی را دوست داری،

هوایش را داشته باش اما

اگر برای پر ڪردن

تنهایی خود، او را میخواهی!

هوایی اش نڪن ..!

شاید دیگر، به هیچ هوایی

غیر تو عادت نڪند ..

ﺍﻣﺸﺐ ﻣﯿﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯿﻪ ﺍﻭﻥ ﻻﻣﺼﺒﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ
ﺯﻧﺪﮔﯿﻢ ﺭﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻧﺮﻓﺖ
ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺍﻭﻧﯿﮑﻪ
ﺍﻣﯿﺪ ﺑﻮﺩ
ﻧﻔﺲ ﺑﻮﺩ
ﺍﺭﺍﻣﺶ ﺑﻮﺩ
ﺭﻭﯾﺎ ﺑﻮﺩ
ﻭﻟﯽ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺷﺪ
ﺑﻐﺾ ﺷﺪ
ﺩﺭﺩﺷﺪ
ﺍﺧﺮﺷﻢ ﮐﺎﺑﻮﺱ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻣﺎﺷﺪ
ﺑﺴﻼﻣﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺑﻪ ﻧﺒﻮﺩﻧﺶ ﻭﻟﯽ
ﺩﻟﻢ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻮﺩﻧﺶ ﻭ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ

والا چی بگم ؟ خب دختره دیگه تا نصقه شب سرش تو گوشیشه ... اینم از وضعیت خابیدنش

شب ، سرشار تماشاست . هنگامه ی شنیدن ناگفته ترین سخن ها و نا شنفته ترین آوازها.

شب ، فوران رویاست از دشت ابری خیال.

امشب در کوچه های آفتاب قدم می زنم . کوچه های آفتاب ، صفایی دیگر دارد ؛ باران نور از هر سو می بارد . از کوچه های آفتاب تا ملکوت راهی نیست ؛ فقط باید خواست ، باید شد ، باید رفت.

راهی می شوم ؛ توشه راهم ، یک قرص ماه است و اندکی ستاره و سحر.

گام هایم را بلندتر بر می دارم.

دخترا نخونن. .
.
.
.
.
.
.
.
.
.

.

بقیه در ادامه مطلب

ادامه مطلب

مـــن بــاکلمـــه هـــا بــازی نميکنــــــم..

☜ مثــــل بعـــــــــــضی ها..

وقتــــــــی مينــويســـــــــــــــم↡↡↡

☜ نفسمـــــــــــــــــــــــــــــی

يعنــــــــــــــــی

زنــدگـــــی بــدون تــــــــــــ♥ـــــــــــــو

☜ طعـــــم مـــرگـــــ ميـــدهـــد

اینجا....حریم من است....

حریم قلب کوچکم....!

قفس تنهایی من.....

و.....حرفهای ناگفته ام......!!!!

کسی......دلش برایم نسوزد.......!!!

من....این قفس رادوست دارم....

و.....تنهاییم را....!

تنهایی....تنها اتفاق این روزهای من است......!

او میخندد و میگویم نخند........!!!!!

او می آید و میگویم نیا........!!!!

او گریه میکند و میگویم نکن................!!!!

میگوید عاشقتم.....میگویم لازم نکرده فقط برو......!!!!

با دلی خسته و شکسته می رود برای همیشه.....!!!!

ولی ای کاش میفهمید که تمام کلماتم از دوری او رنگ تضاد گرفته بود.....!!!!

دلم یک دنیا گرفته

از کسی که بود و نیست

از کسی که هست و ارام نمیگیرم

چقدر هوای هوایت را دارم

به رخ کشیدن مردانگیت.فشردن دستانم با همه نفس

حالا...یک من اینجا.یک تو انجا.یک او در اینده ما...و مرزی از پشیمانی بین من و تو

حاصل این مرز...افسردگی من و شاید کمی ناراحتی و ادامه حیات تو

تمام زندگی من... رفتنت تمامم را به تمام زندگی ام سپرد

باقی مانده از من فسیلی از خاطرات تو و جسمی از لمس های تو

باشی نباشی...بودی نبودی

...در همه حال مبحوس دلمی...

دوبوسه هستند که هیچ گاه حس نمی شوند :

یکی بوسه ای که پدر هنگام تولد فرزندش بر گونه اش می زند و فرزند متوجه نمی شود

دیگری بوسه ای که وقتی پدر فوت می کند فرزند بر گونه پدر می زند که پدر متوجه نمی شود .